Łk 9, 28b- 36

,,Jezus wziął ze sobą…”- już pierwsze słowa z dzisiejszej Ewangelii bardzo mnie poruszają: wziął ze sobą przyjaciół. Idąc na górę nie był sam, towarzyszyli mu najbliżsi. I mimo tego, że zaraz pozostawał sam na sam z Ojcem podczas modlitwy, to jednak Jego droga nie była samotna. Myślę teraz o tych osobach, które mi towarzyszą, które są ze mną w drodze. I dziś dziękuję za dar moich przyjaciół, którzy podczas mojej wędrówki są dla mnie wsparciem, pomocą ale też którym i ja w jakiś sposób mogę pomóc. Jednak te osoby w pewnym sensie są do pewnego momentu- nie mogą iść ze mną dalej, bo jest w moim życiu coś, gdzie jestem tylko z Nim, tak jak Jezus podczas rozmowy z Ojcem.

,,Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił”- to jest niesamowite jak modlitwa, jak rozmowa z Bogiem może odmienić człowieka. Na pewno mamy doświadczenie tego, że modlitwa nas uspokaja, że nas wycisza i daje niejednokrotnie pokój serca. To co kryje się w sercu, to czym żyjemy często widać na naszej twarzy. Jezus żyje miłością i to widać na Jego twarzy. A ja? Czym ja żyje? Jakie jest dzisiaj moje serce? Czy jest ono przepełnione miłością?

Gdy Jezus rozmawiał o swoim odejściu, uczniowie snem byli zmorzeni. Jest to niestety trudna prawda o mnie, że czasem mogę przespać to co najważniejsze. Że czasem jestem zbyt słaba, może zmęczona czy pochłonięta sprawami dnia codziennego, że mogę stracić z oczu to, co jest sensem i istotą mojego życia. Myślę, że Wielki Post jest dobrym czasem aby jeszcze raz, na nowo podjąć wyzwanie aby iść za Jezusem, aby na nowo Mu zaufać i razem z Nim przeżywać każdą chwilę życia.

,,To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!” Nie tego co mówi współczesny świat, ale tego co mówi Jezus. Słuchać Jezusa na modlitwie, adoracji, słuchać podczas Eucharystii, czytać i karmić się Jego Słowem. I każdego dnia, na nowo wstawać i próbować żyć tak, jak On: żyć miłością. 

s. Katarzyna